Pasta z akcentem południowym

Jeżeli jeszcze raz usłyszę, że będąc weganką ograniczam sobie horyzonty kulinarne... Nie sądzę, żeby przyszło mi do głowy zjeść wiele rzeczy gdybym mogła zamiast tego dostać kanapkę z serem (jest to też główny mój argument przeciwko wegańskim serom. Wszyscy wrócimy do śmieci i byle czego): pieczona pietruszka, kalafior curry, sałatka z buraczkami z zupy, szparagi, te wszystkie rzeczy, które spróbowało się raz albo wcale i odrzuciło bo śmierdzą/trzeba gryźć/wymagają obierania/nie zasmakowały w danym połączeniu... Gdybym nie musiała opierać się na warzywach sezonowych w sezonie zimowym nie wiedziałaby, jak większość rzeczy smakuje razem. Na kolację zrobiłabym sobie zupkę instant ser w ziołach i po sprawie. Żadnych zapiekanek.

Nadal lubię i nie lubię wielu rzeczy, ale jem wszystko. Szukam nowych rozwiązań. Por okazał się smacznym surowym warzywem. Sok z kapusty kiszonej stawia na nogi zima jak nic innego. Niedługo pewnie runie ostatni bastion i zacznę jeść seler, ale na razie nie jestem aż tak zdesperowana. Chociaż może pieczony byłby dobry...


Ta pasta też powstała przez przypadek, z rzeczy z lodówki. Nigdy przedtem nie dodawałam oliwek do fasoli i chociaż przyznam, że całość na pewno prezentuje się lepiej z fasolą białą zamiast czerwonej, to pasta jest przepyszna i musicie ją zrobić, rady nie ma:

puszka fasoli
1/3 puszki krojonych pomidorów
duża garść oliwek, dowolnych, bez pestek
2 łyżki musztardy francuskiej
mały ząbek czosnku
trochę oliwy
natka pietruszki
świeży pieprz, rozmaryn i tymianek
 
Oliwki i natkę drobno posiekać. Zmiksować fasolę, pomidory i czosnek dodając trochę oliwy dla gładkości (i smaku). Pastę wymieszać z oliwkami, natką i musztardą, doprawić do smaku i zjeść:) Trzyma się kilka dni w lodówce.


Na fejsbuku możecie zobaczyć początki mojego nowego hobby, czyli robienia cukierków. W zeszłym roku ćwiczyłam robienie czekoladek, teraz czas na trudno dostępną masówkę.