Startuje miesiąc recenzji: Warzywny rock and roll

Jak już mówiłam, czerwiec będzie miesiącem recenzji moich książek kucharskich, poniekąd dlatego, że nie mogę dodawać zdjęć, poza tym kiedyś obiecałam, ciągle mnie ktoś o coś pyta no i naprawdę nie zamierzam zarzucać was przepisami na sałatki:) Na początku chciałam zrecenzować wszystko, ale po podzieleniu księgozbioru na polskie i zagraniczne dotarło do mnie ile tego tak naprawdę jest... w skrócie, zaprezentuję tu pozycje obecne na polskim rynku, a kiedyś powtórzę edycję z książkami zagranicznymi. Postanowiłam zaprezentować zarówno wegańskie jak i wegetariańskie książki, po pierwsze dlatego, że tych pierwszych jest bardzo mało, po drugie - w niektórych wegetariańskich jest dużo przepisów wegańskich, w niektórych nie ma wcale i warto wiedzieć, co wybrać. Wybrałam sobie system oceny, który będę od teraz stosować przy wszystkich publikacjach i dodaję osobny tag "książki kucharskie", jako że w recenzjach znajdują się głównie gotowe produkty skierowane do wegan.

Ustaliwszy powyższe przechodzę do omówienia mojej pierwszej książki wege, jaką był "Warzywny rock and roll":

Dawno, dawno temu zostałam wegetarianką pod wpływem tak przeróżnych czynników, że można by o tym książkę napisać (ale na szczęście nikt tego nie zrobi). Moi znajomi, którzy wtedy porozjeżdżali się po Polsce na studia, z zainteresowaniem przyglądali się mojej osobie szukając pierwszych oznak niechybnej śmierci oraz barów mlecznych, ponieważ żywiłam się głównie pierogami ruskimi i naleśnikami ze szpinakiem (nie mogłam u siebie gotować, więc nie za bardzo umiałam). Pewnego dnia w Krakowie moja wyjątkowo antropologicznie nastawiona koleżanka obwieściła mi z podekscytowaniem, że znalazła książkę dla mnie! Jedyną na świecie! I zaprowadziła mnie do taniej księgarni gdzie za 9,50 - wówczas wcale nie tanio - można było zakupić powyższą pozycję. Szarpnęłam się głównie dlatego, że nie chciałam jej zawieźć, miałam poczucie, że chyba trochę za mało wiem i w sumie by mi się przydało, ale przede wszystkim dlatego, że w środku była zielona. Jak się później okazało trafiłam bardzo dobrze i być może gdyby nie jej spokojny, przyjazny ton, zrezygnowałabym w międzyczasie a wy nie mielibyście co czytać.

Książka jest poradnikiem skierowanym do nastoletnich (i innych naiwnych kulinarnie) początkujących wegetarian, także tych, którzy przymierzają się do weganizmu. Można z niej wyczytać że właśnie podjęło się fantastyczną decyzję, nie ma się czego bać, a wszystkim rzeczom strasznym można zapobiec, jeżeli się tylko pomyśli. Dowiadujemy się o co w wegetarianizmie i weganizmie (potraktowanym oszczędnie, ale obecnym) chodzi, jak się do niego zabrać i nie odpuścić, na co zwracać uwagę i jak potraktować resztę świata, która jakoś nie podziela naszego entuzjazmu - i nawet jeżeli nie podchodzi do całego pomysłu wrogo, to cudza ciekawość, szczera troska i zainteresowanie potrafią doprowadzić człowieka do białej gorączki, ale to wszyscy wiemy. Całość jest napisana naprawdę dobrze, w sposób ciekawy i przyjazny dla czytelnika, bez zbytniego mentorstwa, wywyższania i potępiania - można by pomyśleć że wegetarianie są przyjaźnie nastawieni do świata! I weganie też! (taki żarcik). Nie znam nikogo kto porzuciłby tę książkę ogłaszając ją stekiem fanatycznych bzdur albo skończył lekturę z gorszym nastawieniem niż miał. To naprawdę bardzo, bardzo dużo.

Prawie pół książki zajmują przepisy, wegetariańskie i wegańskie (albo adaptowalne): od przekąsek, kanapek i sosów po dania główne, dodatki i desery, wszystko z ogólnie dostępnych, świeżych składników. Wszystkie są prościutkie, dobrze opisane i naprawdę smaczne - jeżeli coś się tutaj pojawia nie próbuję nawet przepisu skąd inąd. Ostatnio sięgnęłam do niej po latach i odkryłam, że nadal są tam rzeczy ciekawe i inspirujące! To mówi osoba prowadząca własnego bloga kulinarnego i posiadająca więcej książek kucharskich niż da się opisać w miesiąc.

Podsumowując: wg mnie dla osób początkujących jest to nieoceniona pozycja. Reszta prawdopodobnie już to wszystko wie, ale może i tak zerknąć na przepisy albo po prostu poczytać, żeby poczuć się miło, bo nastawienie autorki naprawdę się udziela. Ogólnie rzecz biorąc mam tylko jedno ale: jak to się dzieje że wydawca uznał, że "Warzywa rządzą!" NIE jest dobrym tytułem i postanowił zmienić go na sugerujący, ze tłumacz nie za bardzo zna się na swojej robocie?


Ocena w skali szkolnej: 5+

Co z niej wyniosłam: piramidę żywienia, ciasto na pizzę, wiedzę co jest źródłem czego a co symptomem braku czegoś innego oraz anegdotkę o zabójczym udźcu.

Mój ulubiony przepis: puree Phoebe z białej fasoli na ciepło (strona 105)