Tofu we włoskim stylu

Obudziłam się myśląc o pomidorach: słonych, soczystych, ostrych, z serem. Na grzance, z oliwą. Podlane kawą albo czekoladą (albo oboma na raz). Ściągnęłam kołdrę ze śpiącej koleżanki, zajrzałam do lodówki, wstawiłam toster i zaczęłam krojenie.



Dużo ludzi mówi mi, że nie może zrozumieć mojej miłości do tofu, które przecież nie ma smaku. koleżanka nawet podarowała mi stosowny magnes:


Zawsze zastanawiam się jak bardzo stępione trzeba mieć kubki smakowe, żeby twierdzić coś takiego - zwłaszcza, że robią to osoby jedzące sałatę i pijące wodę z butelki! To muszą być czyste uprzedzenia. Niemniej jednak dla osób szukających trochę bardziej serowego smaku mam taki oto przepis:

Pół kostki tofu pokroić w plasterki i ułożyć w miseczce lub w rondelku. Zalać połową (może trochę więcej) szklanki mleka roślinnego, dodać szczyptę soli i łyżeczkę oliwy z oliwek. Podgrzać prawie do zagotowania, tak, żeby większa część płynu wyparowała i na tofu została tylko gęsta skórka; umyć je pod przegotowaną wodą i ostudzić, a następnie podawać w dowolny sposób, na przykład zamiast mozarelli na pomidorach posypanych bazylią i pieprzem.


Kwestię kawy i czekolady rozwiązałam łącząc pól litra zimnego mleka sojowego z 4 łyżkami rozpuszczalnego kakao i filiżanką mocnej kawy z maszynki i lekko spieniając całość.