środa, 25 lutego 2009

Koktail lub shake lub lody malinowe


Zauważyłam, że dość dawno nie pojawiały się tutaj moje ulubione koktajle - może to przez brak świeżych owoców i warzyw? Kiedyś robiłam je dużo częściej, ale wtedy były zazwyczaj na bazie jogurtu, więc może tu tkwi przyczyna.

W każdym razie dzisiejszy przepis jest prosty, szybki i dający duże pole do popisu w kwestii zastosowania gotowego produktu - kremu kokosowo - malinowego.


Przepis - baza:

szklanka zamrożonych na kość malin (wyciągniętych z czeluści zamrażalnika, gdzie hibernowały przez ostatnie pół roku)
puszka (400 ml) mleka kokosowego
3-4 łyżki sztucznego miodu lub innego, dowolnego dosładzacza w płynie. Wydaje mi się, że z syropem klonowym może być nieziemsko.

Uwaga wstępna: nie próbujemy robić tego koktajlu, ani w ogóle niczego z mrożonych owoców, blenderem- żyrafą. Potrzebny nam wysoki, zamykany mikser do koktajli.

Rozdzielając w miarę możliwości skostniałe maliny wrzucamy je do blendera na dno (nie w takim wielkim bloku). Otwieramy puszkę i wylewamy do środka całą jego płynną zawartość, pozostawiając śmietankę. Dodajemy miód i miksujemy przez chwilę, tak, żeby pozbyć się kostek malin, ale nie rozetrzeć ich na krem i nie rozgrzać płynu.


Wersja koktajl: miksujemy całość na gładką masę. Dolewamy 400 - 500 ml dowolnego mleka w temperaturze pokojowej i serwujemy. Wychodzą 4 duże szklanki.

Wersja shake: do masy do miksowania dodajemy śmietankę kokosową i miksujemy krótko, żeby nie ocieplić naszego szejka. Rozlewamy szybko do szklanek i dekorujemy zmrożonymi malinami. Wychodzą 2 duże lub 3 zwykłe szklanki.

Wersja lody: masę taką jak na shake miksujemy na bardzo gładko, potem jeszcze mieszamy zwykłym mikserem tak, żeby nabrała powietrza. Wylewamy do pojemnika o pojemności ok 600 ml i mrozimy.

Z wersji lody można jeszcze wyprodukować wersję "koncentrat koktajli" która polega na rozlaniu masy na lody do foremki na kostki lodu; potem wyjmujemy 2-4 takie kostki (zależy od wielkości), zalewamy dowolnym mlekiem w temp. pokojowej i mieszamy aż się rozpuści.


Oto mój faworyt, shake malinowy z mrożonymi malinami:



Wbrew pozorom nadaje się na zimowe śniadanie: wnosi niesamowicie dużo pozytywnych odczuć względem pogody i świata :)

poniedziałek, 23 lutego 2009

Pomidory pod kołderką

Dzisiaj, jako że zostało mi jedzenie przygotowane na oglądanie Oscarów, zrobiłam wegańską wersję pierwszego śniadania, jakie tu zaprezentowałam - pomidorów na ciepło z jogurtem. Udział wzięli: 2 miękkie pomidory, wiosenny dip orzechowy, resztki domowych nachos.


Wiosenny dip orzechowy

garść nerkowców
pół szklanki mleka kokosowego odtłuszczonego :D (tzn bez tej śmietanki co się zbiera na górze puszki)
2 rzodkiewki
szczypiorek w ilościach dowolnych
sól
pieprz
pieprz ziołowy
bazylia
ew. 2 łyżeczki śmietanki kokosowej (gdyby było za rzadkie)
ew. trochę mleka sojowego (gdyby było za słodkie lub za gęste)


Nerkowce i mleko kokosowe wrzucamy do blendera i miksujemy przez kilka minut na naprawdę gładką masę (jeżeli macie powody podejrzewać, że to się nie uda, możecie je wcześniej namoczyć).

Siekamy rzodkiewki na drobną kostkę a szczypiorek na malutkie kawałeczki.

Mieszamy warzywa ze zmiksowaną masą i powoli dodajemy przyprawy: orzechy są słodkawe, więc nie wolno przesadzić z solą, za to reszty można spokojnie sypnąć. Zagęszczamy lub rozrzedzamy do pożądanej konsystencji pamiętając, że im dłużej będzie stał w lodówce, tym gęstszy się zrobi - u mnie przez noc z sosu zrobił się serek do smarowania.




Pomidory kroimy na plastry, układamy na talerzu, podgrzewamy i solimy. Polewamy dipem i podajemy z ewentualnym dodatkiem chrupkiego pieczywa lub nachos :)

niedziela, 22 lutego 2009

Gofry straciatella z dżemem jeżynowym

Na dworze nadal pada śnieg w ilościach (dla mnie) nadmiernych, więc postanowiłam zrobić jakieś pyszne i pachnące gofry. Myślałam o czekoladowych, ale doszłam do wniosku że co tam, idę na całość, i zrobię "wykwintne" gofry straciatella, do których idealnie będzie pasować dżem jeżynowy, który mi został z robienia pączków :)

Gofry wymagają starcia na dużej tarce kostki - dwóch gorzkiej czekolady, ja użyłam mojej ulubionej z kawą i kardamonem. Po upieczeniu wiórki nie są aż tak widoczne, więc możecie spróbować posiekać ją takim heblem do ziół na grubsze kawałki.


Gofry Straciatella

pół szklanki białej mąki
3/4 szklanki mleka sojowego
3 łyżeczki sztucznego miodu
wiórki z pół linijki gorzkiej czekolady
płaska łyżeczka proszku do pieczenia.


Mieszamy mąkę, proszek i miód. Bierzemy trzepaczkę i powoli dolewając mleko sojowe roztrzepujemy, aż ciasto osiągnie konsystencję trochę gęstszą od naleśnikowego. Dodajemy wiórki czekoladowe i starannie mieszamy.

Rozgrzewamy gofrownicę i smarujemy tłuszczem. Pieczemy jedną partię aż zacznie dymić - gofry z tego przepisu są bardziej miękkie niż chrupiące, więc uważajcie przy wyciąganiu. Wychodzą 4 gofry.



Moje są sflaczałe, bo za wcześnie otwarłam pokrywkę i opadły.

czwartek, 19 lutego 2009

Karnawałowy pączek

Największy pączek, jakiego zrobiłam, plus jabłko (coś musi wchłonąć ten tłuszcz) i moja ostatnia faworytka herbaciana - zielona o smaku (a nie tylko aromacie) waniliowym.



Zrobienie pączków wegańskich okazało się dość łatwe (pomijając męcząco-frustrujący proces lepienia ładnych kulek), nie użyłam żadnego z krążących po sieci przepisów z tofu, bananem czy czymśtam. Zredukowałam po prostu oryginalny przepis o zbędne wg mnie jajka, mleko zastąpiłam sojowym i tyle. Nie smażyłam też na głębokim tłuszczu, tylko z obu stron, jak racuchy albo kotlety, i okazało się to dobrym pomysłem - pączki są zdecydowanie mniej tłuste niż zazwyczaj, a to zawsze odstraszało mnie od domowych.


Na przyszły tydzień zostawiłam sobie poważniejsze wyzwanie - wegańskie chruściki.

poniedziałek, 16 lutego 2009

Foremki do bento

Na pewno, jeżeli należycie do wielbicieli rzeczy słodkich a pracochłonnych, albo interesuje was oglądanie cudzego drugiego śniadania, widzieliście wiele razy japońskie bento z powycinanymi ozdobnie warzywami, szynką czy serem:

zdjęcia pudełek pochodzą z serwisu www.e-obento.com

W Japonii można kupić do tego specjalne, małe i długie (żeby się lepiej trzymało) foremki o średnicy przeciętnej marchewki czy ogórka. Ale Polacy nie gęsi, swoje wariactwa mają i dziś znalazłam w sklepie gospodarstwa domowego taki oto polski zestaw w cenie 8 zł:


Foremki są przeznaczone "do małych ciastek" i niestety głębokości przeciętnej ciastkowej foremki, co oznacza przykładanie większej siły do wycinania z surowych warzyw; na szczęście są dość ostre. Największa, rybka, ma 5 cm, najmniejsza - księżyc - 3 cm, reszta ma mniej więcej 4 cm długości, czyli powinny pasować na przeciętne warzywa, a na owoce na pewno. Kupiłam też foremki do tartaletek, ale najzupełniej zwyczajne.

Coś mi się wydaje, że jutro na obiad będzie gulasz drobiowo-rybny :P
(i może parę motyli też, dla smaku)


Edycja: nie zdążyłam poprzednio zamieścić sprawozdania z wycinania produktów jadalnych:)



Jeżeli chodzi o tofu, to radzę robić cieńsze plasterki, bo wyglądają ładniej, chociaż z drugiej strony trudniej się je wyciąga i mogą się połamać; dobrym rozwiązaniem będzie wycięcie grubszego kształtu i poplasterkowanie go na 2-3 cieńsze. Warzywa tną się ładnie i dobrze wychodzą z formy, ale trzeba przyłożyć trochę więcej siły. Jak donosi moja siostra, wycinanie z sera żółtego nie nastręcza żadnych problemów.


A tu wersja kanapkowa:



Złamane serce jest boskie :>

środa, 11 lutego 2009

Azjatyckie pudełko z klopsikami

Dzisiejsze pudełko jest warte uwagi przede wszystkim z powodu owsiano-ziemniaczan0-sojowych klopsików, widocznych z prawej strony:



Z lewej widzimy gryczany makaron soba i "chińskie warzywa na patelnię" duszone, zgodnie z przeznaczeniem, w sosie sojowym i odrobince sosu sambal oelek.


Przepis na klopsiki:

pół szklanki płatków owsianych błyskawicznych
1/3 szklanki granulatu sojowego
puree ziemniaczane w proszku
łyżka słodkiego sosu chili
sól i pieprz
ew. troszkę koncentratu pomidorowego, ale nie więcej niż pół łyżeczki


Zaczynamy od zagotowania 3 szklanek wody; do wrzątku wsypujemy granulat sojowy, dodajemy sos chili, zmniejszamy ogień i gotujemy minutę. Dodajemy płatki owsiane i gotujemy na pozbawioną kształtów geometrycznych papkę; dosypujemy puree ziemniaczane, cały czas mieszając, w takiej ilości, by wchłonęło cały płyn.

Pozostawiamy na 10 minut żeby ostygło i jeszcze bardziej wchłonęło wodę, zostawiając nam jednolitą masę. Dodajemy przyprawy i dobrze mieszamy.

Rozgrzewamy dowolną ilość dowolnego tłuszczu na dowolnej patelni:) Lepimy małe klopsiki wielkości orzecha i smażymy na złotobrązowo.

Ten przepis jest na 2 razy tyle klopsików, niż zabrałam w pudełku; jest mało prawdopodobne, że nie będziecie chcieli ich zjeść... świeżych, gorących, chrupiących....


Tutaj kot zagląda rano do pudełka i myśli, że nie widzę:




Jeżeli chodzi o smak: makaron uwielbiam, warzywa były ok, trochę monotonne kolorystycznie. Klopsiki nieco słodkawe, następnym razem dodam więcej soli i jakąś przyprawę nadającą zdecydowanie konkretny smak; sama masa nie jest oszałamiająca, ale też nie zła, smakuje trochę owsianką :P

wtorek, 10 lutego 2009

Pyszne gofry oliwkowe

Co jakiś czas nachodzi mnie na eksperymenty z ciastem do gofrów, i to jest chyba najbardziej udana - i w kwestii konsystencji, i kształtu, i smaku - próba ze wszystkich: słone ciasto z kawałkami oliwek w środku.



Robiłam tak naprawdę na oko, ale proporcje są mniej więcej takie:

szklanka zwykłej mąki (niestety, nigdy nie wyszło mi dobre ciasto na mące razowej czy graham; spróbuję jeszcze następnym razem pół na pół graham ze zwykłą, ale wygląda na to, że musi być drobno zmielona)
łyżka mąki ziemniaczanej
2 łyżki sosu sojowego
łyżka oliwy z oliwek
szczypta kurkumy
szczypta papryki
szczypta pieprzu
mleko sojowe, ok 2 szklanek
dowolna ilość dowolnych drylowanych oliwek

W dużej misce mieszamy mąki z sosem sojowym i przyprawami. Dolewamy powoli mleko sojowe, aż osiągniemy konsystencję gęstego, ale płynnego ciasta. Dodajemy posiekane lub pokrojone (moje były "w oponki") oliwki i starannie mieszamy tak, żeby w całości oblepiły się ciastem. Dolewamy jeszcze trochę mleka, żeby przywrócić ciastu konsystencję sprzed dodania oliwek i nakładamy do wysmarowanej tłuszczem gofrownicy - sprawdziłam, żadne wegańskie gofry nie odchodzą od maszyny same, każdą trzeba oliwić! Pieczemy nie zważając na wbudowane lampki i termostat tak długo, aż nie zobaczymy kłębów pary i nie poczujemy zapachu gotowych gofrów.


One będą dobre z jakimś smarowidłem typu serek, na pewno, ale ja nie chciałam psuć sobie smaku ciasta i obłożyłam je tylko świeżymi warzywami (i cebulką). Do picia sok pomarańczowy.

Śniadanie wg mięsożercy

Ostatnio w markecie przy kasie pani zapytała, gdzie leżą te szynki sojowe, bo jej syn też jest wegetarianinem i tu pewnie będzie taniej. Najpierw się oburzyłam (w duchu) na podejście nie jem szynki=jem podróbkę szynki, ale w sumie sama ją kupowałam, więc pies wie, może chłopak się zdrowo odżywia, tylko ma kanapkowe kryzysy związane z nadopiekuńczą mamusią i pakowaniem śniadania do szkoły. W każdym razie powiedziałabym, że istnieją dwa - i TYLKO dwa - rodzaje rozumienia naszej diety przez ogół:
- jemy kiełki, sałatę i same rzeczy pozbawione białka
- jemy pełno sera i podróbki mięsa


No i to jest właśnie takie drugiego typu śniadanie, czyli nieszczęśliwy weganin odrabia sobie soją:)


- mocna kawa
- parówka sojowa w cieście (została od kolacji)
- grahamka posmarowana oliwą czosnkową, z plasterkami sojowego salami, które zaczyna mi coraz bardziej smakować, paskami konserwowej papryki i połówkami mojej nowej miłości - marynowanych cebulek.


Nie muszę chyba mówić, że inspiracją śniadania był 1) ch*** zimno 2) Brak jakichkolwiek ludzkich warzyw w domu.

piątek, 6 lutego 2009

Jaka jestem leniwa

Czasami tak mi się nie chce, że wolę być głodna niż wstać 20 minut wcześniej i zrobić jedzenie:) Ale nie o tym ten post. Post jest o zaległych pudełkach, które nazbierały mi się w trakcie całego miesiąca, a które jakoś pomijałam przy publikowaniu.


To zdjęcie jest tak zamazane, jak mój ogląd świata o 6 rano:


Po prawej:
karmelizowane tofu i cieciorka z puszki

Pośrodku: makaron spaghetti (połamany dla wygody) z prostą tapenadą z oliwek zmiksowanych z oliwą czosnkową i odrobiną sosu chili

Po lewej: fasolka szparagowa gotowana na parze i posypana grubą solą





Po prawej: coś o dziwo jadalnego: granulat sojowy. Zamoczyłam go ze słodkim sosem chili i podsmażyłam na oliwie, dodając na końcu keczupu i po zdjęciu z patelni mieszając ze szczypiorkiem. Te keczup to chyba klucz, bo zabił cały sojowy zapach. Bdb.

Pośrodku: Kuskus

Po lewej: cieciorka z puszki :)



Teraz będzie bardzo skomplikowane pudełko, wymagające użycia wielu składników i w ogóle dopracowane, może dlatego, że połowę zrobiłam poprzedniego dnia wieczorem :D



Po prawej: Makaron razowy piórka z sosem z surowych pomidorów zmiksowanych z.... i tu mam problem, bo to było dawno... z cebulą? szczypiorkiem i czosnkiem? z dodatkiem posiekanych czarnych oliwek.

Po lewej: Warzywa gotowane na parze, z mieszanki dyniowej mrożonej (nie będę robić reklamy, ale ma dynię, cukinię i ananasa, dobra) wymieszane z hmm... czerwoną fasolą i udekorowane z wierzchu paskami sojowego salami. To jest jedyna wędlina sojowa jaka mi w tej chwili smakuje, może dlatego, że nie jedzie mięsem.

Z boku:
sok marchwiowy i pomarańcza.


Tutaj stare pudełko, tuż po powrocie z Hiszpanii, kiedy jeszcze miałam to całe kupione jedzenie :)



Po prawej: kawałki pomarańczy (hiszpańskiej:P) i pumpernikiel posmarowany pastą migdałową

Pośrodku: kasza jaglana (jak widać ugotowana na bardzo gęsto), do której w mamy w pojemniczku z Hello Kitty pastę z pomidorów i bakłażanów. W rybce sos sojowy do kapusty.

Po lewej: kapusta pekińska i szczypiorek

Z boku: Czekoladowe mleko sojowe



I ostatnie pudełko z serii o zapomnianych posiłkach:



Po prawej: kawałki pomarańczy i ananasa (z puszki)

Pośrodku: hmm, kasza jaglana? Chyba tak.

Po lewej: kotleciki z okary, kapusta pekińska i sos sojowy do kaszy.

wtorek, 3 lutego 2009

Co każdy weganin powinien mieć w kuchni


Jestem zapisana na newsletter ze strony vegan coach i tam znalazłam (w "tajnym" dziale dla zapisanych) artykuł "Co każdy weganin powinien mieć w kuchni". Staram się być daleka od oceniania ludzi, którym takie rzeczy trzeba mówić, jako pozbawionych wyobraźni itd, ale mimo to nie zamieszczałabym tu tego posta gdyby nie zdumiewająca zawartość tej listy "rzeczy podstawowych i niezbędnych", którą postanowiłam się podzielić z wami: (w nawiasach moje komentarze)

ZAMRAZALNIK

  • Nasiona (anonimowe)
  • Orzechy
  • Zboża (również anonimowe)
  • Mąki
  • Płatki owsiane
  • Mrożone banany - dojrzałe, obrane i zawinięte w plastik (a to jest akurat jedyna metoda ich przechowywania, gdyż zamrożony banan ze skórką jest niemożliwy do obrania; mrożone banany są pyszne, jeżeli jeszcze tego nie wiecie)
  • Zamiennik jajka
  • Przecier pomidorowy - chodzi o to, że w ten sposób możecie przechowywać wielki słój w nieskończoność, zamiast małych słoików psujących się w lodówce
  • Mrożone spody do pizzy na ataki głodu
  • Tempeh
  • Wege bekon
  • ciasto filo

LODOWKA

  • Kapusta kiszona
  • Ogórki konserwowe
  • Kapary
  • Pepperoncini -- łagodne, marynowane papryczki
  • Białe Miso
  • Czerwone Miso
  • Sok limonkowy
  • Sok z cytryny
  • Masło orzechowe
  • Salsa
  • Olej szafranowy na specjalne okazje
  • Rzodkiewka
  • Majonez wege
  • Musztarda Dijon
  • Zwykła musztarda
  • Tahini
  • Keczup
  • Sos barbecue
  • Białe wino
  • Mleko roślinne
  • Czerwone przyprawy - chili itd

SZAFKI

  • Jedwabiste tofu
  • Krakersy
  • Sos do makaronu
  • Przecier pomidorowy
  • Fasola w puszce na wypadek potrzeby fastfoodu
  • Kawałki papryki (suszonej mniemam)
  • Bułka tarta
  • Suszone pomidory
  • Suszone żurawiny
  • chipotle - taka suszona, wędzona papryka meksykańska
  • Glony
  • Dym w płynie
  • Czerwone wino
  • Ocet czerwonowinny
  • Ocet jabłkowy
  • Japoński ocet ume
  • Ocet balsamiczny
  • Ocet białowinny
  • Ocet brązoworyżowy
  • Bragg's Liquid Aminos (tego nawet w PL nie ma)
  • Sos sojowy
  • Oliwa
  • Oliwa w sprayu
  • Olej szafranowy w sprayu
  • Sos Worcestire
  • Olej kokosowy
  • Olej sezamowy
  • Wino do gotowania Marsala
  • Nektar z Agawy
  • Syrop z brązowego ryżu
  • Naturalny słodzik (np. stewia)
  • Rodzynki
  • Daktyle
  • Rosół wege w kostkach


Dalej są jeszcze przyprawy, narzędzia i dodatki do pieczenia, ale nie o to chodzi.

Ile z tych rzeczy uznajecie - na polskie realia i w ogóle - za niezbędne? Nie mówię tu nawet o rzeczywiście niezbędnych, tylko o takich wam potrzebnych. Połowę? Bez czego rzeczywiście czujecie się ograniczeni kulinarnie?

Zapraszam do chwalenia się i dyskusji i jako pierwsza podaję moją listę podstawowych składników w kuchni (które nie zawsze mam, swoją drogą. Nasza lodóweczka jest mała a miejsce w szafkach zajmują garnki, więc plusem oznaczam to, co faktycznie mam w tej chwili w domu :D)


ZAMRAZALNIK

- frytki
- fasolka szparagowa
- kluski śląskie z paczki
- mrożone truskawki z lata
- szpinak - cały lub siekany z paczki
- seitan na zapas, chociaż rozumiem, że niektórzy tego nie jedzą
(tak, mój zamrażalnik jest pusty. Dziś rano zjadłam resztkę fasolki)


LODOWKA:

+ musztarda
+ keczup
+ przecier pomidorowy
+ pasta z pomidora i pieczonych bakłażanów, czyli uniwersalny sos/smarowidło/nadzienie
- dżem, na wszelki wypadek (na wszelki wypadek leżą zdobyczne jednorazówki w szafce)
+ cytryna
+ pomidory
+ koncentrat pomidorowy z bazylią (tak, jem dużo pomidorów)
+ tofu, zwykłe
- tofu, wszelkie niezwykłe
- jakaś pasta do chleba albo na przykład wędliny sojowe
- tahini
- masło orzechowe
- ćwikła z chrzanem
- papryka konserwowa lub inne warzywa konserwowe jakie lubicie
- cebula (zjadłam resztkę do pizzy)
- oliwki (jak wyżej)
- kapusta pekińska (wywaliłam)
- imbir (zeschł się)
+ szczypiorek


SZAFKA:

+ mąka zwykła
+ mąka graham
+ mąka kukurydziana
- mąka sojowa
- mąka z cieciorki (besan)
+ makaron zwykły spaghetti
- makaron razowy dowolny (wyjadam zapasy makaronów, które mi się zgromadziły, więc nie dokupiłam)
+ ryż, brązowy lub parboiled
+ kaszka kukurydziana
+ kaszka manna
+ kasza jaglana
+ dowolny inny rodzaj polskiej kaszy: gryczana, pęczak, jęczmienna
- sos sojowy (skończył się...)
+ sos chili, łagodny lub ostry, wedle gustu
+ suszone grzyby dowolnej maści
+ jakieś dobre wodorosty, jak kto lubi (ja- wakame)
+ suszone warzywa do rosołu
- oliwa z oliwek
+ dowolny olej do smażenia, który zgadza się z polityką tłuszczową posiadacza :D
- olej lniany
+ ocet jabłkowy
- ocet winny
+ fasola w puszce, bo jestem leniwa
+ pomidory w puszce, bo jest zima
- biała fasola suszona, dla poprawnych politycznie, gatunek dowolny
+ fasola mung
+ przynajmniej jedna soczewica
+ kuskus
+ sezam
- rodzynki
- inne suszone owoce, które lubicie podjadać
- migdały
- nerkowce
+ inne dobre orzechy
+ gruby, brązowy cukier
+ mleko roślinne
+ soja - jak dla mnie, bo robię mleko sojowe i tempeh
+ płatki owsiane
+ płatki drożdżowe


No, i to by było na tyle. Widzę, że muszę się wybrać na zakupy, jak tylko wyczyszczę miejsce zajmowane przez 150 kształtów makaronu i napoczęte opakowania ryżu :D

niedziela, 1 lutego 2009

Chrupiące grzanki z tofu.

Czy u was za oknem też wygląda tak?



Śnieg wzbudza u mnie zawsze pożądanie rzeczy gorących, tłustych i ostrych. Ponieważ wczoraj robiłam chrupiące grzanki na patelni grillowej postanowiłam dziś wypróbować inny wariant i sprawdzić, jak się grilluje tofu w chlebie:

Przepis na 3 kanapki:

6 kromek dowolnego chleba tostowego
6 dowolnie grubych plasterków tofu, chociaż osobiście twierdzę, że cieńsze będą lepsze
3 duże, grube plastry pomidora
szczypiorek od cebuli
musztarda (ja użyłam chrzanowej, bardzo dobrze połączyła się z pozostałymi składnikami)
sól, olej/oliwa do smażenia

W tych kanapkach jest ważna kolejność ustawiania, ponieważ chcemy nadać tofu smak w czasie podpiekania: smarujemy połowę kromek chleba musztardą, kładziemy na nie tofu i lekko solimy. Na tofu sypiemy posiekany szczypiorek, kładziemy plastry pomidora i znowu lekko solimy. Przykrywamy resztą kromek chleba posmarowanych musztardą.

Rozgrzewamy tłuszcz na patelni (możecie bez tłuszczu, ale wtedy nie będą takie złote, chrupiące, no i tłuste) i zaczynamy smażyć stroną z pomidorem do dołu; kiedy chleba się zezłoci, obracamy na drugą stronę. Dlaczego tak? Najpierw chcemy podgrzać pomidora, żeby puścił soki; potem podgrzewamy tofu, na które spływa pomidorowo-szczypiorkowy sos z położonych teraz na górze warzyw. Podajemy znowu stroną z tofu do dołu, a pomidorem na górze.


Czyż nie są śliczne?


To coś, co wystaje z kubka, to mój prezent: silikonowa zaparzaczka do herbaty:


Na ogół unikam plastików i silikonów - zwłaszcza do podgrzewania - na rzecz naturalnych materiałów, ale tutaj muszę przyznać, że pomysł trafiony w 10. Miękki (kiwa się :D), silikonowy zaparzacz jest o wiele wygodniejszy w użyciu od metalowego: łatwiej się go napełnia, rączka się nie nagrzewa a sposób rozmieszczenia otworów nie powoduje, że drobniejsze herbaty (np rooibos) wypadają do kubka psując całą ideę. Do środka mieści się półtorej łyżeczki suchej herbaty i właściwie wyciąganie takiej już zaparzonej to jedyna niewygoda, bo liście upchane są ciasno - jeżeli wyrzucacie fusy do zlewu, bieżąca woda poradzi sobie z wypłukaniem ich bez problemu, ale ja je wyrzucam do kubła i musiałam się trochę nawyciągać. Mimo tego mycie jest o wiele szybsze niż mycie metalowych kratek.

Ogólnie polecam :)
Ranking i toplista blogów i stron